Strona:Bolesław Londyński - Historja małej Nefry i jej ulubieńca Pepa.djvu/17

król Ramzes żył długo i był szczęśliwy.
 Rzekła, a pyszna czara złota, starannie przechowywana przez starego Seosa, przeszła z rąk przebiegłej jego córeczki do rąk wielkiego króla, który się uśmiechnął.
 — I czegoż chcesz odemnie wzamian za twoją ofiarę?
 A dziewczynka bez namysłu popycha swego dzikiego towarzysza przed ździwionego monarchę i rzecze:
 — Niech ten będzie szczęśliwym, niech jego ojciec ma chleb na starość i niech on się sam czegoś nauczy, ażeby mógł być człowiekiem, któryby kochał i błogosławił po wieki wieków swojego króla!
 — Na Ammona, ojca niebios! — zawołał król, — oto piękne słowo! I rady tej dziewczynki nie pójdą na marne. Niech mi przyprowadzą tego chłopca jutro do pałacu i niech mnie piekło pochłonie, jeżeli nie zrobię zeń dzielnego żołnierza, którym cały Egipt szczycić się będzie.