Strona:Bolesław Londyński - Tryumf słońca.djvu/13

się nieraz do nas zabłąka“.
 Tak sobie myśląc, Wiatr Północny śpieszył do wspaniałego zamczyska monarchy Śniegu,
 Płatki śniegowe siedziały właśnie na pokucie, zmartwione i wzdychające:
 „Ach, czy już nas stąd nie wypuszczą? Co roku hulamy sobie po Ziemi, a teraz zamknięto nas bez miłosierdzia“!
 Wtem, usłyszały stuk i dobijanie się gwałtowne:
 „Ktoby to był taki? Zdaje się, że to wizyta radosna“?
 W istocie, do malców wdarł się Wiatr Północy.
 — Gdzie rodzic? — zapytał, rubasznie, witając ucieszonych jego widokiem.
 Aż oto uczuł mróz lodowy, a gdy się obejrzał, spostrzegł przed sobą monarchę Śniegu.
 Na ten widok zgiął się wpół i korny, niski ukłon złożył przed Królem.
 — Co cię sprowadza, kochany Wietrze Północy? — zapytał władca spokoj-