więc pragnął już wrócić do roboty, a może i uwolnić się od kłopotliwej rozprawy z żoną. Rzekł więc energicznie:
— No, kiedy tak, to niema zgody z organistą! Ojciec niech sobie chce, czy nie chce, mnie tam wszystko jedno. Ale ja nie chcę!... Nie będę się godził!... nie pojadę na niedzielę do młyna, ani ty jutro ze Staszkiem, i basta...
— A właśnie, że ja pojadę jutro, a ty w niedzielę! — przerwała żona.
— Hę?... — spytał Szarak, i chciał się wziąć ręką pod bok, ale go wporę odeszło.
— Będziemy oboje we młynie i niech organista przyjedzie, ale poto, żeby przy ludziach usłyszał, co ja mu powiem!... Tak!...
Mąż popatrzał na nią zukosa, może nawet chciał plunąć przez zęby, ale dał spokój i zawrócił powoli do kuźni, skrobiąc się w głowę. Tam chłopcy jeszcze się czubili; Szarakowi jednak łatwiej przyszło uspokoić ich, aniżeli przed chwilą wyrozumieć swoją małżonkę.
Gdy kowalowa wróciła do sadu, Staś już nie spał, lecz borykał się z Kurtą. Matka, ucałowawszy żwawego dzieciaka, zostawiła go pod psim dozorem na dworze, sama zaś z uzbieraną sałatą poszła do izby obiad kończyć. Cały czas aż do nocy zeszedł jej na przygotowaniach do jutrzejszej podróży i na układaniu planów zemsty. Jeżeli się uda, organista będzie skompromitowany[1] na wieki.
∗
∗ ∗ |
- ↑ Skompromitować = zawstydzić, narazić na poniżenie.
