Strona:Bolesław Prus-Przygody Stasia.djvu/62

 — Aj waj!... Dy lobuz! Dy świńskie uches! — zawołała gromada, rozbiegając się po rynku.
 Organista w tej chwili zaciął konia, i bryczka umknęła, wśród tumanów kurzawy, śmiechów i wymyślań gawiedzi.
 Jechali dobrym kłusem z dziesięć minut. Co moment Szarakowa stawała i, chwiejąc się na podskakującym wózku, patrzała na drogę.
 — Panie organisto!...
 — A czego?
 — Daleko to?...
 — Mała milka, zajedziemy wnet!
 Konik był mocny i zwinny, ale już i na jego gładkiej sierści ukazywały się wielkie plamy potu.
 — Wio, mały! — krzyczał organista.
 Niekiedy tuman, wlokący się za nimi, jak ogon, równał się z bryczką, zabiegał im drogę i trzy pary oczu zasypywał drobnym piaskiem. Wtedy konik schylał głowę między kolana i parskał, organista przecierał oczy grubym rękawem, i tylko biedna matka, nie przymykając nawet powieki, patrzała na drogę.
 — Panie organisto!
 Organista wiedział już, o co chodzi i, nie czekając, odparł:
 — Oto tam, między drzewami!... Widzi pani?... Za dziesięć pacierzy zajedziemy.
 Skręcono na prawo. W polu kilku ludzi kopało rów.
 Wózek stanął.