Strona:Bolesław Prus - Kroniki 1875-1878.djvu/29

 A błoto tymczasem skwierczy pod nogami przechodniów, nabrzmiewa, zapada się, rozlewa, włazi w literackie kalosze i przez niewłaściwie pomieszczone otwory wciska się do wnętrza bardzo długich butów pewnego bardzo małego chłopca.
 — Auu! tatusiu!... nalało mi się!...
 — A to wylej!...
 — A kiedy nie mam gdzie siąść...
 — Niech tam pani kupcowa pozwoli przyczepić się do stołka chłopcu!... — błaga ojciec.
 — Panie! — pytam jakiegoś szewca, który udawał dependenta, — czy wlazł kto na słup?
 — Wlazł wczoraj jeden, ale go wzięli w czaść.
 — A za co?
 — A bo...
 Tu nastąpiło wyjaśnienie mniej przyzwoitych gestów, jakich dopuścił się bohater dnia i Ujazdowa, a które dozwalają się i nawet są wymagane, ale tylko od uczniów klas niższych przy bardzo wyjątkowych ćwiczeniach pedagogicznych.
 A błoto wciąż mięsza się z szelestem, chwyta za nogi, wskakuje za kołnierze lub z pluskiem przerażenia ustępuje tym, którzy, straciwszy równowagę na kładce, pędzą całą długością swej osoby ku środkowi ziemi, z szybkością dziesięciu metrów w pierwszej sekundzie.
 — Do panoramy, panowie! Pięć kopiejek!... Zobaczyć można wnętrze Grobu Pańskiego w Palestynie! Zniszczenie Sodomy! bitwy francuskie, pruskie, wiedeńskie!...
 — Na gumnastykę panowie! Oto moja żona!... Pięć kopiejek na wszystkie miesca!...