Strona:Bolesław Prus - Kroniki 1875-1878.djvu/290

swego przyjaciela, otworzyły się drzwi i... wszedł Józef.
 — Drogi Klemensie! — zaczął na progu. — Przebacz mi, że się uniosłem, lecz jestem prędki, a ty — patrz, coś mi przysłał na imieniny...
 Z temi słowy podał Kleofasowi kartkę, na której z jednej strony stało:
 „z P. I. 19 Mar. 1876 r.“ — z drugiej zaś:
 „Sklep stowarzyszenia Merkury wyda 1 bułkę.“
 — Przeklęty Merkury! — krzyknął Kleofas — przeklęte jego marki na bułkę!... Natychmiast się stamtąd wypiszę...
 — Ja się już wypisałem!... — rzekł Józef.
 — Ale dlaczego nie wyjaśniłeś mi wczoraj tego szkaradnego nieporozumienia?... — zagadnął przyjaciela Kleofas.
 — Widzisz, tyle miałem zajęcia!... Chodziłem po 50 butelek szampana, po 30-letniego węgrzyna, musiałem obstalować trzy gatunki ryb, zwierzynę, torty...
 — Zwierzynę?... — mruknął jakby do siebie Kleofas.
 — Tak, zwierzynę.
 — Trzydziestoletniego węgrzyna?...
 — Tak, trzydziestoletniego węgrzyna! — potakiwał Józef.
 — I ja nie pokosztowałem nawet tego?... Nie gadam z panem!... Kwita z przyjaźni! — huknął Kleofas i wyszedł do ostatniego pokoju.
 Dziś obaj przyjaciele leżą w łóżkach: Józef choruje na żołądek, a Kleofas na serce.