Strona:Bolesław Prus - Kroniki 1875-1878.djvu/336

 Jedno z naszych pism publicznych wytoczyło jednej z naszych instytucyi prywatnych — proces, o tyle ważny, że w nim każdy, kto ma pośredni lub bezpośredni stosunek z farbą drukarską, powinien głos zabrać.
 Przedewszystkiem o co chodzi?
 — Pewien bank, mający znaczne dochody...
 — Dobrze!
 — Posiada wielu uczciwych urzędników...
 — Bardzo dobrze!...
 — Którzy pilnie pracują...
 — Wybornie!
 — Bank płaci im...
 — Cudownie!...
 — Zbyt małe pensye...
 — Aaa!...
 — I zmusza pracować dłużej, niż się to dzieje w innych zakładach tego rodzaju, a niekiedy nawet po 12 godzin na dobę. Trafia się też gwałcenie świąt i niedziel...
 — Uu... źle!...
 Sprawę tę pilnie zważyłem, na szali sprawiedliwości i oto, co mi wypadło.
 Tego, że urzędnicy pracują i że są uczciwi, nie biorę w rachunek. Praca i uczciwość powinny być zaletą każdego sumiennego człowieka. Urzędnik, który zawiedzie położone w nim zaufanie, choćby miliony ukradł i za stu próżnował, ani sobie ani innym nie zrobi przez to dobrze, — szkodzi zaś i hańbi siebie, swoich kolegów i swoje społeczeństwo.