Strona:Bolesław Prus - Kroniki 1875-1878.djvu/93

 Nie na drodze rozbestwiających widowisk, ale na drodze cichej pracy około rozwinięcia serc i umysłów zdobywa się Królestwo Niebieskie.
 Nr 3212. „Dobroczyńcy.“
 Pewnego dnia pan X, człowiek zresztą przyzwoity i poważny, udał się do jednego z cyrkułowych opiekunów z prośbą o wydanie jakiejś nieszczęśliwej kobiecie świadectwa ubóstwa. Stuk! puk! otwiera drzwi lokaj.
 — Czy jest pan?
 — Jest, ale nie przyjmuje, bo jeszcze za rano.
 Przyzwoity i poważny człowiek około jedenastej przychodzi po raz drugi.
 Stuk! puk! otwiera lokaj znowu.
 — Jest pan?
 — Jest, panie.
 — Weź ten oto bilet i proś o posłuchanie.
 — Pan nie przyjmuje nikogo.
 — Spróbuj, może mnie przyjmie.
 W trakcie tych certacyi zjawia się małżonka opiekuna.
 — Czy mogę prosić panią o wyrobienie mi posłuchania u męża?
 — Mąż mój nie przyjmuje, nikogo nie przyjmuje!... Mężowi memu już kością w gardle stanęła ta dobroczynność!...
 Na takie dictum człowiek przyzwoity i poważny umknął jak zmyty.
 Jakże to łatwo być w naszych czasach opiekunem wdów i sierot!