Strona:Bolesław Raczyński - Teorya muzyki.djvu/13

 3. Wiolonczel.
 4. Kontrabasów.
 Skrzypce (pokazać instr.) składają się:
 a) Z pudła rezonansowego.
 b) Z szyjki, do której przyklejona jest deseczka zwana gryfem.
 c) Głowy z kołkami, na które nawija się struny.
 d) Ze strunnika.
 e) Z podstawki.
 W celu połączenia wierzchniej części pudła rezonansowego z dolną, wstawiona jest wewnątrz t. z. »dusza«. Dusza przez połączenie wierzchniej, z dolną częścią pudla, wzmacnia brzmienie tonu.
 Struna przez potarcie smyczkiem drga, przez co wydaje ton.
 Smyczek składa się:
 a) Z pręta, do którego przyśróbowana jest »żabka«.
 b) Z włósia, umocowanego w żabce i na końcu pręta.
 Wysokość tonu zależna jest od grubości, długości i napięcia struny.
 Zmieniamy wysokość tonu przez skracanie struny, za naciśnięciem palca ręki lewej.
 Altówka, wiolonczela i kontrabas są wielkiemi, większymi i największymi skrzypcami (pokazać instrumenta).
 Zestrój wymienionych instrumentów tworzy orkiestrę smyczkową.
 Z innych instrumentów strunowych wydobywamy ton nie za pomocą smyczka, lecz przez szarpanie lub uderzanie strun. Do tych należą: arfa, fortepian, mandolina, cymbały.
 Arfa jest dużym instrumentem w kstałcie trójkąta, w którym zozpięto struny. Za pomocą szarpamia strun wydobywamy ton. Arfa jest bardzo często używana w orkiestrach.
 Fortepian jest właściwie arfą. Ton wydobywamy przez uderzenie młotkiem w strunę.
 Cymbały są miniaturowym fortepianem w którego struny uderzamy bezpośrednio młoteczkami. Młoteczki trzyma