O pisaniu nut.
Pierwotnym celem muzyki było pobudzanie do ruchu (marsze, tańce).
Z czasem starano się rozszeżyć zakres wrażeń muzycznych i zaczęto wyrażać muzyką rozmaite wzruszenia, uczucia, afekta, zjawiska przyrody i życie w różnych jego przejawach i t. d.
Jako środków używamy tonów, tony łączymy ze sobą w harmonie, lub linie tonalne (melodye), posługując się taktem, rytmem, i dynamiką.
Teorya muzyki określa nazwy tonów i sposób pisania tychże; odległość tonów (interwale); uczy rozpoznawania tonacyi, taktu, rytmu, akordów; zaznajamia z tempem, ozdobnikami, dynamiką.
Każde wrażenie słuchowe jest wywołane przez drganie jakiegoś ciała. Różnica między szmerem, a dźwiękiem jest ta, że szmer powstaje wskutek nierównomiernego, dźwięk zaś wskutek równomiernego drgania.
Drganie równomierne powraca peryodycznie, to jest w jednakowych odstępach czasu.
Muzyka posługuje się tylko dźwiękami.
W dźwięku rozróżniamy: 1. wysokość brzmienia, 2. rodzaj (barwa tonu), 3. siłę natężenia, 4. czas trwania.
