Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/041

się i musnął ją bardzo gorącemi ustami, przytrzymując w swojej dłoni.
 — Przyniosłem na pociechę czekoladki — powiedział, umieszczając pudło na zastawionym drobiazgami stoliku przy łóżku i przysuwając sobie krzesło.
 — Pan dyrektor... doprawdy... ja strasznie dziękuję...
 — Pozwoli pani rozpakować? Widzi pani, że ja sam jestem łakomy i myślałem, że zechce mnie pani poczęstować.
 — O, ja sama — zerwała się, lecz nagły ruch wywołał widocznie silny ból, gdyż opadła na poduszkę i pobladła z wyrazem cierpienia na twarzy.
 Dalcz, nie mówiąc ani słowa, wstał, nalał do szklanki odrobinę wody, wyjął z kieszeni kamizelki małe srebrne pudełeczko i podał jej białą pastylkę:
 — Niech pani to zażyje — powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu — to uspokaja wszelkie bóle.
 Marychna połknęła lekarstwo.
 — Gorzkie — uśmiechnęła się.
 — Za kwadrans ból minie — zapewnił chowając pudełeczko do kieszeni.
 Teraz przypomniała sobie, że już je widziała u niego w fabryce. Pewnego razu, po powrocie z warsztatów zażył taką pastylkę, wyjaśniając, że ma częste migreny i że tylko to mu pomaga. Rzeczywiście, wyglądał wówczas bardzo blado i miał sine cienie pod swojemi pięknemi oczami.
 — Pan dyrektor taki dla mnie dobry — westchnęła.
 Milczał chwilę i jakby z namysłem powiedział, ciągnąc słowa:
 — Przesadza pani... Zresztą chyba trzeba mieć na świecie kogoś, dla kogo można być dobrym...
 I nagle, jakby dla zmienienia tematu rozmowy, zaczął innym tonem:
 — Dziś musiałem wraz ze stryjem Wilhelmem reprezentować fabrykę na pogrzebie prezesa Genwajna.