Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/055

tego tematu. Przyjdzie czas, że sam powiem ci wszystko... Dobrze, kochanie?
 Miękko otoczył ją ramieniem i leciuchno pocałował w oczy.
 — Dobrze, Krzychu, dobrze — tuliła się do niego ufnie.
 Postanowiła sobie nawet nie myśleć o tem, jednak niemal przez całą noc nie mogła zmrużyć oka.
 Z rana w tramwaju spotkała, jak zwykle, kilka osób z personelu technicznego, trzymających się zawsze od niej zdaleka i młodego chemika fabrycznego, inżyniera Ottmana, który według plotek krążących po biurach, miał się w niej podkochiwać. Marychna nigdy jego smętnawych zalotów nie brała poważnie, na nadskakiwanie odpowiadała nieszkodliwą kokieterją, lubiła go jednak przedewszystkiem za to, że Ottman nigdy nie omijał sposobności, by z nią porozmawiać i powiedzieć jej kilka miłych komplimentów. On jeden bodaj w całej fabryce nie zmienił do niej stosunku od czasu, gdy została sekretarką Krzysztofa i podawnemu uśmiechał się do niej swemi bardzo niebieskiemi oczami.
 Stali na pomoście i opowiadał jej właśnie z przejęciem o jakimś fenomenalnym aparacie do doświadczeń, nabytym świeżo do laboratorjum fabrycznego, gdy do tramwaju wskoczył sekretarz Holder.
 — O, pan już do pracy — zdziwiła się Marychna — cóż tak wcześnie?
 Holder był nienaturalnie podniecony:
 — Jakto — powiedział, nie witając się — to państwo nic nie wiecie?
 — Bo co się stało? — pogodnie zapytał Ottman.
 — Dyrektor Wilhelm Dalcz nie żyje!
 — Jezus, Marja! Umarł?...
 Holder obejrzał się, twarz mu się skrzywiła i zrobił niewyraźny ruch ręką:
 — Podobno... naturalną śmiercią...