Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/058

 — ...Grozi ruina... Wszyscy potraciliśmy głowy... W tobie ratunek... Matka. To i wszystko, panoczku.
 — To niby czyj ojciec? — zapytała jedna z Paraszkówien, ściągając na plecach rozchełstaną bluzkę.
 — O, głupia! Toż jego, Pawła, — wzruszyła ramionami druga.
 — Złotówka się należy — gniewliwie przypomniał się Marciejonek.
 Tymczasem z posłania wstał sam gospodarz. Był tylko w koszuli i w kalesonach, wielki, barczysty, szedł z pochyloną głową, chwiejąc się i zataczając. Gdy głowa jego znalazła się w kręgu lampy, Marciejonek zobaczył porośniętą, od wielu dni niegoloną twarz, zmierzwione włosy i brudne ręce, w których trząsł się arkusik depeszy. Koszula też była brudna i w wielu miejscach podarta.
 Podniósł głowę i usiłował skupić myśli. Jego brwi wykonały kilka ruchów.
 — Wańka! — zawołał — biegaj do Lejby i powiedz, żeby pożyczył konia. Jeżeli nie zechce dać tobie, to niech sam mnie zawiezie na stację... Czekaj... i żeby wziął dla mnie pięćdziesiąt złotych.
 — On nie da — z rezygnacją zauważył Wańka.
 — Musi dać! Powiedz mu, że mój ojciec umarł i zostawił mi wielki spadek. Tak. I powiedz, że zgadzam się na ten ogród. Nawet i na trzy lata, jak on sam chce, byle dał pieniądze i byle pożyczył konia. Rozumiesz?
 — Nie da...
 — Nie twoja rzecz, ty parszywe szczenię! Marsz, a jak nie da, to tobie wszystkie zęby wybiję! No, jazda!
 Wańka, nie śpiesząc się, naciągnął połatany kożuch, nasunął na oczy czapkę i wyszedł.
 — Złotówka się należy — chrząknął Marciejonek.
 — Jaka złotówka? — przeciągnął się Paweł Dalcz.
 — Za telegram.
 — Będę ci winien.