Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/060

Paraszkówna, nie mogło być więcej, jak jedenasta. Zegarka już od dawna w domu nie było ani na lekarstwo.
 — Jeżeli Lejba się nie zgodzi, sam pójdę do niego — myślał Paweł — muszę być jutro w Warszawie.
 Jednakże nadspodziewanie Lejba się zgodził. Usłyszeli brzęk dzwonka jego sanek, a po chwili on sam zjawił się wraz z Wańką.
 — No, Lejba — przywitał go Paweł — przywiozłeś pięćdziesiąt złotych?
 — Poco wielmożnemu panu pięćdziesiąt? Bilet do Warszawy kosztuje tylko dwadzieścia siedem.
 — Cóż ty sobie myślisz, że ja trzecią klasą pojadę?
 — Jak kto nie ma nawet na trzecią... — zaśmiał się Żyd pojednawczo — a czyż to wielmożny pan nie jeździł trzecią?
 — Tak, ale teraz to co innego. Nie mówił ci Wańka? Spadek wielki otrzymałem.
 — Daj Boże, na zdrowie... To tatunio umarł?
 — Umarł. Całą fabrykę mnie zostawił. Rozumiesz? Wiesz co to za firma „Bracia Dalcz i Spółka“?... Miljony...
 — Co nie mam wiedzieć? Pewno, że wiem. Wielmożnemu panu na parę lat starczy.
 Paweł zaśmiał się:
 — Myślisz, że nie na dłużej? Głupi jesteś.
 — Daj Boże do śmierci.
 — No, dawaj te pięćdziesiąt złotych, już chyba czas jechać.
 Żyd sięgnął do kieszeni i położył na stole sześć pięciozłotowych monet.
 — Przecie to tylko trzydzieści — udał zdziwienie Paweł.
 — Więcej nie mogę, nie mam — cofnął się Lejba i zapiął kożuch.
 Paweł Dalcz chciał coś powiedzieć, lecz machnął ręką i zgarnął pieniądze do kieszeni. Nałożył burkę