Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/066

wyprawić. Osobiście otworzę ci drzwi, tylko zaraz, błagam cię, przyjeżdżaj.
 — Jakto sama? Przecie musi tam być tłok. Ciało chyba jeszcze jest w domu?
 — Nie, na szczęście nie. Umarłabym ze strachu, przecie wiesz, jak bardzo trupów się boję. Zabrali do prosektorjum. Co za kompromitacja! Co za skandal! Nigdy mu tego nie daruję. Żeby człowiek w jego wieku mógł popełnić podobny nietakt i popełnić samobójstwo i to w taki wstrętny sposób!...
 — Ach, więc to samobójstwo?
 — Tak, wyobraź sobie, powiesił się. Wyglądał strasznie!
 — Zaraz przyjadę — powiedział Paweł i położył słuchawkę.
 Drzwi otworzyła sama pani Józefina i rzuciła mu się na szyję. Odsunął ją dość łagodnie, ale stanowczo:
 — Przedewszystkiem usiądźmy gdzieś i pomówmy o ubraniu dla mnie. Widzisz, jak wyglądam.
 — Jezus, Marja!... Trzeba zaraz do krawca, a tymczasem możebyś się ubrał w któryś garnitur ojca, naturalnie jeżeli się nie brzydzisz, bo ja mam wręcz organiczny wstręt do wszystkich przedmiotów, należących do zmarłych...
 — Ja nie mam wstrętu i nie mam czasu na niepotrzebną paplaninę. Gdzie jest pokój ojca?
 Zaprowadziła go do narożnego pokoju, lecz sama nie chciała wejść.
 — Tu się powiesił, na tym haku... Okropne... — ściskała syna za ramię.
 — A ubrania są w tej szafie? — zapytał obojętnie.
 — Tak. I możebyś się wykąpał? Sama przygotuję ci łazienkę.
 Paweł skinął głową i podczas, gdy pani Józefina zajęła się kąpielą, wybrał sobie czarne wizytowe ubranie. Był tęższy od ojca, lecz jednakowy wzrost sprawiał to, że garnitur leżał prawie bez zarzutu. Stare ubranie zwinął w tłomok i zamknął w jednej z szu-