Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/073

swój nieduży kapitał i wprowadził Ganta. Natomiast posagowe udziały Ludwiki pozostały nadal w zarządzie teścia, no i teraz równały się okrągłemu zeru.
 Paweł starannie złożył wszystkie papiery i wsunął je do kieszeni. Zabrał się teraz do przeglądu szuflad biurka, lecz nic godnego uwagi tam nie znalazł. Właśnie otwierał ostatnią, gdy zapukała pani Józefina:
 — Przepraszam cię, Pawełku, ale możebyś zjadł śniadanie?
 — Z przyjemnością — odpowiedział wesoło — jestem porządnie głodny.
 — To chodź. Telefonowałam do fabryki i sprowadziłam Zdzisia. Będziecie się mogli naradzić, bo ja już zupełnie straciłam głowę.
 — Cóż Zdzisław? — krzywo uśmiechnął się Paweł — bardzo był zachwycony moim przyjazdem?
 — Dziwił się — wymijająco odpowiedziała pani Józefina.
 — Tak?... Zdziwi się jeszcze bardziej, ja to matce gwarantuję. Ale mama, oczywiście, powiedziała mu, że przyjeżdżam z zagranicy? — zaniepokoił się.
 — Naturalnie. Przecie wyraźnie mnie o to prosiłeś.
 — I że byłem w ostatnich czasach w korespondencji z ojcem?...
 — Tak i to go wprawiło w największe zdumienie.
 — Wybornie. Zatem gdzież to śniadanie?
 W jadalni czekał Zdzisław, chodząc nerwowemi krokami dookoła stołu. Powierzchowność jego świadczyła o przygnębieniu i niepokoju. Wchodzącego brata powitał spojrzeniem, jakiem się patrzy na intruza, od którego należy w dodatku oczekiwać nieuzasadnionych pretensyj, na marnotrawnego brata, który w najcięższym momencie zjawia się jako nowy ciężar.
 Paweł doskonale to odczuł i dlatego, nie postąpiw-