Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/074

szy ani kroku naprzód, z wręcz protekcyjnym gestem wyciągnął rękę i powiedział tonem niemal łaskawym:
 — Jak się masz, Zdzisławie.
 Nieco tem zaskoczony, Zdzisław zbliżył się niepewnie i uścisnął dłoń brata, bąknąwszy:
 — Przyjechałeś?...
 — Niestety, o dwa dni za późno. Nie przypuszczałem, że ojciec popełni ten krok, zanim nie zostaną wyzyskane wszystkie szanse ratunku.
 — Przepraszam ciebie, jakiego ratunku?
 — Jakiego? — Paweł obrzucił go lekceważącem spojrzeniem — więc nawet nie zadaliście tu sobie trudu, by dowiedzieć się, że ojciec stracił cały swój i wasz majątek?
 — Boże! To niemożliwe! — chwycił się za głowę Zdzisław — zresztą skąd ty o tem wiesz! Skąd wogóle możesz wiedzieć! Ojciec mógł popełnić samobójstwo z każdego innego powodu!...
 — Oczywiście — uciął Paweł — naprzykład miłość bez wzajemności. Mamo, każ podawać to śniadanie, bo doprawdy nie mam czasu. Muszę być w paru bankach i u stryja.
 Pani Józefina nacisnęła guzik dzwonka, a Zdzisław chwycił brata za łokieć:
 — Matka mówiła, że ojciec pisał do ciebie zagranicę. No przestańże być wreszcie z łaski swojej Pytją Delficką! O co, u ciężkiego djabła, chodzi?! Ojciec grał na giełdzie, czy co, bo już nic nie rozumiem!?
 — Przedewszystkiem uspokój się i jeżeli ci to różnicy nie zrobi, przestań gnieść mój łokieć. Z tego, co mówisz, widzę, że ojciec nie zostawił żadnego wyjaśnienia, a wy sami nie interesowaliście się stanem waszych interesów.
 — Ależ, Pawle! Nie znałeś ojca, czy co — załamał ręce Zdzisław — przecie ten despota nikomu nie pozwalał na kontrolę tego, co robi. Wszystko do ostat-