Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/081

 — Ach, to chyba da się jakoś załatwić. Depeszowałem już do Manchesteru, a tu będę musiał porozumieć się ze stryjem. Sądzę, że obejdzie się bez skandalu.
 — Ale cóż nam z tego! — rozpaczliwie jęknął Zdzisław.
 — To zależy — powściągliwie zaznaczył Paweł.
 — Więc mówże na litość boską, bo ja tu nic nie widzę!
 — Macie jedną przewagę nad stryjem i nad Krzysztofem.
 — Jaką przewagę?
 — Tę, że wy wiecie, a oni nie.
 Zapanowała cisza.
 — Nie rozumiem cię, Pawle — spokojnie odezwała się Ludwika — co może nam przyjść z tego, że wiemy o tem wcześniej?
 — Oczywiście — podchwycił jej mąż — przecie otworzą kasę pancerną w gabinecie, przecie ten bank się odezwie, no i pan Karol będzie równie dobrze o wszystkim poinformowany, jak i my.
 — Właśnie powinniście się postarać, by nie dowiedział się, by zostawiono wam jak najwięcej czasu do szukania ratunku.
 — Jeżeli szukanie to coś pomoże.
 — Ha, jeżeli wolicie zgóry zrezygnować...
 — Ale nie widzę sposobu wogóle utrzymania rzeczy w tajemnicy — powiedziała Ludwika.
 — Jest jeden sposób, tylko jeden — zrobił pauzę Paweł — mianowicie objęcie w firmie stanowiska naczelnego dyrektora.
 Ponieważ wszyscy milczeli, a w tem milczeniu było jakieś rozczarowanie, Paweł ciągnął:
 — Gdy jeden z was na krótki chociażby czas obejmie to stanowisko, w jego ręku znajdą się wszelkie sprawy, któremi różnie będzie mógł pokierować. Ze swej strony mogę obiecać, że przyczynię się do