Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/089

człowiek? Mól, snob, zarozumialec, spryciarz, czy fujara?...
 — Mało się udziela — rozłożył ręce Jachimowski — zresztą do administracji nigdy się nie wtrącał. No i nic dziwnego. Jest w fabryce dopiero od dwóch miesięcy. Robi wrażenie skrytego, zamkniętego w sobie. Nie pije, nie hula, zdaje się, że nigdzie nie bywa.
 — A robotnicy lubią go?
 — Raczej nie. On w ogóle jest jakiś dziwny.
 — W jakiem znaczeniu?
 — Czy ja wiem. Trudno określić. Naprzykład robi wrażenie mamusinego synka, takiego grzeczniutkiego, rozumiesz, wylizanego, dobrze wychowanego i skromnego, a ma pasję używania najordynarniejszych słów i wymyślania od takich synów naprzykład. Przytem ma głos taki cichy... Nie lubię go.
 — To niewiele — skrzywił się Paweł — a nic nie wiecie o jego prywatnem życiu?
 — Jakże! — zawołał Zdzisław — Jarszówna!
 — Co za Jarszówna?
 — Ma kochankę. To nawet skandal, rzecz prawie jawna.
 — Pomału. Więc nazywa się Jarszówna i co to za typ?
 — Stenotypistka. Pracowała u nas oddawna w sekretarjacie. Wziął ją na swoją sekretarkę, no i żyje z nią. Nawet ładna dziewczyna.
 — A skąd wiecie, że jest jego kochanką?
 — To powszechnie wiadomo. Zresztą on wcale się z tem nie ukrywa. Odwozi ją do domu swojem autem.
 — Widzieli ich razem w kinie — dorzucił Jachimowski.
 — A przez kogo, jeżeli nie przez nią wylał ojciec szefa kalkulacji? Ten bąknął jej coś o jej najdroższym i w godzinę nie było go już w fabryce. To pewne. Nawet wywołuje oburzenie, bo wcale się nie ukry-