Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/100

 — Mówiono mi, że dorobiłeś się jakiegoś majątku?... Nic o tobie nie wiedziałem...
 — Nie dziwię się. Tu już mnie pochowano za życia. Służba w domu mojej matki, gdy kazałem zameldować siebie jako jej syna, nie chciała mnie wpuścić. Podejrzewali mnie widocznie o mistyfikację, gdyż nigdy ani słowa nie słyszeli o istnieniu Pawła Dalcza. Wykreśliliście mnie z liczby żyjących.
 Pan Karol podniósł powieki i obrzucił go bacznem spojrzeniem.
 — Sam się wykreśliłeś — powiedział zimno.
 — Nie będę się o to ze stryjem spierał. Tak, czy owak, zostałem przez was uznany za wyrzutka, za zakałę rodziny i darmozjada... I zaszczytna ta opinja otaczała tu moją pamięć, póki nie dowiedziano się, że mam pieniądze, że mam stosunki, że mogę się na coś przydać. Niech stryja nie dziwi moja gorycz. Zbyt długo mnie nią karmiono... Zresztą już nie mam żalu do ojca. On nie mniej cierpiał ode mnie, a wiem, jak mu było ciężko pierwszemu wyciągnąć do mnie rękę... Zwłaszcza wyciągnąć ją po ratunek...
 Pan Karol wpił się wzrokiem w jego oczy.
 — Niech spoczywa w spokoju — powiedział poważnie Paweł, nie spuszczając źrenic.
 — Czemuż nie przyszedł do mnie? — syknął chory.
 — O ile wiem z jego listów, stosunki, jakie łączyły ojca ze stryjem, nie były zbyt ciepłe. Były o tyle dalekie, że w chwili utraty nadziei bliżej mu było na cmentarz, niż do stryja.
 Na twarzy chorego ukazały się czerwone wypieki:
 — Jak śmiesz robić mi z tego zarzut! — zacharczał — jak śmiesz!
 — Myli się stryj, wcale nie robię mu z tego zarzutu. Jedyną winę ponoszą słabe nerwy ojca i jego zupełna samotność we własnym domu... Jestem w nim teraz drugi dopiero dzień, a i to wystarczyło, by zrozumieć tragedję takiego człowieka, jak ojciec, w tem