Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/102

 — Oczywiście obiecałem zrobić, co mogłem. Wywiązała się korespondencja i bank wreszcie zgodził się na pewne ustępstwa. Zanim jednak zdążyłem to ojcu donieść, ten otrzymał list, wysłany z banku przed samą konferencją ze mną, a grożący oddaniem sprawy do prokuratora.
 — Dlaczego do prokuratora?
 — Bo te dwieście tysięcy dolarów zaciągnięte były w imieniu firmy, a w jej księgowości nie było o tem żadnej wzmianki.
 — No tak — zniecierpliwił się chory — ale skąd oni o tem wiedzieli?
 — Pierwszy termin minął. Zwrócili się do jakiejś wywiadowni handlowej i ta ich szczegółowo poinformowała.
 — Zatem w naszej buchalterji jest jakiś szpieg!
 — Napewno.
 — I cóż dalej?
 — Ojciec po przeczytaniu listu powiesił się — rozłożył ręce Paweł.
 Zaległo milczenie.
 Pan Karol żuł wargi, nie spuszczając wzroku z bratanka:
 — Czy przyniosłeś ze sobą akty tej pożyczki?
 — Ma się rozumieć. Nie byłoby celu ukrywania ich dłużej przed stryjem.
 Wstał i wziąwszy teczkę z sąsiedniego stołu, wydobył z niej plik papierów:
 — Stryj zechce zaraz to przejrzeć?
 — Zaraz. Zapal górne światło. Kontakt jest przy drzwiach.
 Paweł wykonał polecenie i siadając zpowrotem przed łóżkiem, ofiarował się:
 — Może stryjowi przeczytać?
 — Nie. Sam przeczytam. Podaj mi tylko okulary.
 Duże arkusze niewygodnie się trzyma jedną ręką, pomimo to pan Karol nie przerywał czytania, chociaż