Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/127

 — Telefonowano z domu, panie dyrektorze, że nie przyjdzie, bo czuje się niezdrów.
 — Nie wie pani, co mu jest? Może się zaziębił?
 — Nie, wiem, panie dyrektorze.
 — Proszę, niechże pani siada. Nie widziała go pani od wczoraj?
 Jarszówna zarumieniła się:
 — Dlaczego pan dyrektor myśli, że mogłam się widzieć. Wczoraj nie miałam żadnej popołudniówki...
 — O! To pani tyle pracuje, że miewa czasem i zajęcia wieczorne? — udał zdziwienie.
 — Zdarza się, panie dyrektorze.
 — Mój kuzyn zamęcza panią. Gdybym nie obawiał się, że jest o panią zazdrosny, powiedziałbym mu, że trzeba nie mieć serca, by zmuszać do tylu godzin pracy tak uroczą istotkę, jak pani.
 Dziewczyna zrobiła się purpurowa i spuściła oczy.
 Paweł pochylił się nad nią i dodał prawie półgłosem:
 — Nie dziwię się Krzysztofowi, że jest zazdrosny. Ile razy tu wchodzę, nie umie ukryć swego niezadowolenia. Czy pani moje odwiedziny też sprawiają przykrość?
 — O, pan dyrektor żartuje...
 — Nie, nie, proszę odpowiedzieć szczerze! Może mi na tem zależy. No? Sprawiają przykrość?
 W milczeniu potrząsnęła głową przecząco.
 — Eee, ukrywa pani wzrok — skrzywił się — proszę spojrzeć na mnie. Po oczach pani poznam, czy to prawda.
 Podniosła nań roziskrzone bardzo niebieskie oczy.
 Pomyślał, że jest ładna i że albo należy do gatunku urodzonych kokietek, albo już tak za bardzo nie kocha się w Krzysztofie. Dla próby dodał:
 — A nie powie mu pani, żeśmy sobie gawędzili tu na tematy nie całkiem biurowe?
 — Pan Krzysztof nie będzie wcale pytać...
 — Gdyby jednak?... On tyle ma z panią wspól-