Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/144

 — Cóż znowu!
 — No, inżynierze, niech pan podziękuje pani — zaśmiał się. — No, jakże, otrzymał już pan te próbki z hartowni?
 — Są już w robocie.
 — To doskonale. Otóż i Koszykowa. Pod którym numerem pan mieszka?
 — Trzydzieści siedem.
 Auto stanęło, Ottman pożegnał się, podziękował i wysiadł.
 Samochód zawracał.
 — Doprawdy, panie dyrektorze, mogłabym wrócić tramwajem. Robię tyle kłopotu...
 — Dlaczego nie pomyśli pani — uśmiechnął się do nije — że sprawia mi przyjemność swem towarzystwem?
 Zerknęła nań zukosa i pomyślała, że Krzysztof nic nie przesadził: Paweł Dalcz musiał się podobać kobietom. Odpowiedziała z cieniem kokieterji:
 — Cóż ja, panie dyrektorze, pan wogóle na kobiety nie zwraca uwagi...
 — Ja?... Z czego to pani wnioskuje?
 — Pan jest taki poważny.
 Zamyślił się. Miała wrażenie, że sprawiła mu przykrość i nie wiedziała, co ma powiedzieć. I tak podziwiała własną odwagę. Jeszcze przed kilku miesiącami każdy dyrektor, a naczelny tembardziej, był dla niej czemś groźnem i niedosięgalnem. Dopiero flirt z Krzysztofem ośmielił ją nieco.
 — Ma pani rację. Jestem za poważny. Dlatego nie mogę podobać się kobietom. Prawda?
 — Ależ bynajmniej! — zaprotestowała.
 — Nie znajduje pani?... Zresztą dla pani mogę nie być poważny. Specjalnie dla pani. Widocznie jest to u nas rodzinne...
 — Powaga?
 — Nie. Sympatja do pani.
 Marychna poczerwieniała aż po białka oczu.