Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/148

cych o tem, że pamięta. Bardzo to nieładnie z jego strony...
 — Panno Marychno, herbata na stole! — rozległ się głos gospodyni.
 — Już idę.
 W chwili, gdy poprawiała włosy, zadzwonił telefon w przedpokoju.
 — Jakiś pan do pani, panno Marychno — zawoła gospodyni.
 — Krzysztof! — pomyślała Marychna — jak to dobrze! Może przyjdzie...
 W słuchawce jednak zabrzmiał niski, fascynujący głos Pawła Dalcza:
 — Dobry wieczór, miła koleżanko. Dzwonię, by się dowiedzieć, co pani porabia?
 — Ach... to pan...
 — Dziwi się pani?
 — Nie spodziewałam się — powiedziała tak, jakby mówiła: jakże to pięknie, że pan dzwoni.
 — To źle. Zapomniała pani o mnie.
 — O...
 — Czy pani już po kolacji?
 — Już — skłamała, sama nie wiedząc dlaczego.
 — To szkoda. Bo widzi pani, ja jestem głodny, lecz niemniej spragniony widoku pani i tak sobie pomyślałem, że dobrze byłoby zjeść kolację razem. Hm... Nie zlituje się pani nad samotnikiem?
 — Ja doprawdy nie wiem — powiedziała i dostrzegła w lustrze swoją uśmiechniętą i zaróżowioną twarz.
 — Wobec tego ja muszę wiedzieć. Proszę się prędziutko ubrać, za dziesięć minut zajadę i będę trąbił na dole. Dosłyszy pani?... Zresztą i to jest zbędne. Punktualnie za dziesięć minut czekam.
 Nim zdążyła coś odpowiedzieć położył słuchawkę.
 — Trala la, trala la — zanuciła Marychna i szybko zaczęła się przebierać.
 — Herbata, panno Marychno!