Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/152

 — Moje miłe stworzonko, zgadła pani, ale nie trzeba o tem mówić.
 Wziął jej rękę i pogłaskał tak, jak się głaska kota.
 — Lubi mnie panna Marychna chociaż troszeczkę?...
 Wypity alkohol skutkował. Zrobiła się śmielsza. Przechyliła zalotnie głowę i zapytała:
 — A zależy panu na tem chociaż odrobinę?
 — Gdybyśmy tu byli sami — powiedział mrużąc oczy — udowodniłbym to pani bez użycia jakiegokolwiek słowa.
 — Ale nie jesteśmy sami — zaśmiała się zaczepnie.
 Pochylił się do niej:
 — Jeszcze nie — szepnął — a chcielibyśmy tego oboje. Prawda?
 Podała się nieświadomie ku niemu i odpowiedziała:
 — Tak.
 — Kelner! Płacić! — zawołał.
 — Już idziemy?... Tak ładnie gra orkiestra i właśnie zaczęli tańczyć...
 — Chciałaby panna Marychna zatańczyć?
 — Bardzo...
 — Ja niestety nie umiem, ale rzecz jest do zrobienia.
 Nadbiegł kelner. Paweł Dalcz rzucił mu krótko:
 — Rachunek dla mnie i fortancera dla pani.
 — W tej sekundzie, proszę pana.
 Marychna skrzywiła się:
 — Ale ja nie chcę tańczyć z jakimś bubkiem! Ja chciałam z panem!...
 — Musi mnie pani dopiero nauczyć.
 — Więc chodźmy, to wcale nie trudno — zapewniała z przekonaniem — chodźmy!...
 — Nie — potrząsnął stanowczo głową — nie chce chyba pani, bym ja, poważny człowiek, kompromito-