Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/153

wał się publicznie swojemi niezdarstwami początkującego dansera?... Prawda?
 — Kiedy pan wcale nie jest taki starszy... A to bardzo łatwo. Mnie nigdy nikt nie uczył, a tańczę wcale nieźle od pierwszego razu...
 — Kobiety co innego. Mają wrodzony talent... No proszę.
 Przed Marychną stał w ukłonie wylizany typek w smokingu, ze smutną i bezczelną gębą. Cóż miała robić... Wstała i poszła na ring.
 Tango, jak zapewniał gigolo, było upajające. Wolałaby z Pawłem, wolałaby, podnosząc wzrok, widzieć jego szare przenikliwe oczy, które wywołują dreszcz niewiadomo dlaczego tak obezwładniający... Od tak dawna nie tańczyła. Wprawdzie z Krzysztofem nieraz bywała na dancingu, ale on nigdy nie chciał, a gdy raz nieśmiało zauważyła, że niektóre panie tańczą z fortancerami, oburzył się i powiedział, że są to rozwydrzone dziwki, które chętnie tańczyłyby nago, gdyby nie bały się policji. I mówił, że to zły ton.
 A przecież jego stryjeczny brat, taki sam wielki pan i też znający wszystkie formy, nic złego w tańczeniu pań z fortancerami nie widział, skoro nietylko jej pozwolił, ale nawet sam zaproponował.
 — Krzysztof jest świętoszkiem — pomyślała.
 — Małżonek szanownej pani nie tańczy? — zapytał gigolo
 — Co?
 — Małżonek pani nie używa tańca? — powtórzył.
 — Nie. Nie umie.
 — Jakże wiele traci — westchnął — pani tańczy, jak Sylfida, jak Petrarka...
 — Czy rzeczywiście znajduje pan?
 — O, tak. Ma pani w tańcu taką finezję, licencję, powiedziałbym nawet fantasmagorję. Pani jest stworzona na Melpomenę!