Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/154

 Pochlebiło jej to bardzo. Bądź co bądź opinja zawodowca coś znaczy.
 — Na kogo jestem stworzona? — zapytała życzliwie.
 — Na Melpomenę. To była taka bogini tańca, wina i miłości, ale przeważająco tańca. Pani będzie łaskawa wlewo... o tak... Dlaczego pani tu nie bywa?... Pani nie może pojąć tęsknoty takiego tancerza, jak ja, do takiej partnerki, jak pani...
 — Skończyli grać — zatrzymała się z żalem.
 — O, dla nas muszą powtórzyć. Takiego szczęścia nie wyrzeknę się łatwo.
 Publiczność poklaskała ospale dla dopełnienia formalności i orkiestra zaczęła grać znowu.
 — Taniec to moja żywioła — mówił melodyjnym głosem — właściwie, proszę pani, jestem zaniedbanym artystą. Ale czego się nie robi dla egzystencji... Życie segreguje człowieka bez uwzględnienia.
 — Życie nie jest romansem — powiedziała, by znaleźć się w tymże szlachetnym i sentymentalnym tonie konwersacji, tak pasującej do rzewnych tonów tanga.
 — Pani jest bardzo subtelna i platoniczna, jak rzadko — westchnął.
 Skończyli. Odprowadził ją do stolika i skłonił się wdzięcznie. Paweł kiwnął mu głową i schował do kieszeni notatnik, w którym przez cały czas coś zapisywał. Krzysztof, gdyby nawet pozwolił jej tańczyć, nie spuszczałby z niej oka. A Paweł nie jest zazdrosny... Jest taki pewny siebie, no bo zna swoją cenę...
 — Jakże się tańczyło? — zapytał.
 — O, świetnie. Ten gigolo doskonale prowadzi.
 — Pewnie gadał pani jakieś głupstwa?
 — Przeciwnie. To bardzo inteligentny człowiek... On jest nawet artystą, tylko nie wiodło się mu... Powiedział, że tańczę, jak Melpomena.
 — A ta dama dobrze tańczyła, czy źle? — spojrzał na nią z uśmiechem.