Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/155

 — No przecie! Pan żartuje... Żeby źle tańczyła bogini tańca!
 — Tak?... Hm... i ja tak myślę, a nie wie pani, czy ona nie udzielała czasem lekcyj tańca? Miałbym wielką ochotę.
 — Ach, jak to dobrze, jak to dobrze — ucieszyła się — więc zatańczy pan ze mną?
 — Wypijmy — nalał jej kieliszek.
 — Cudowne to wino...
 — Za pomyślność naszej pierwszej lekcji!
 W chwili, gdy kieliszki były już puste, orkiestra zaczęła grać.
 — Chodźmy — zerwała się Marychna.
 — Tak, ale nie tu — wstał również.
 — Więc gdzie? zdziwiła się.
 Nie odpowiedział. W szatni podano mu futro. Przed hotelem stał długi szereg aut.
 Wsiedli do taksówki.
 — Ujazdowska — powiedział szoferowi.
 — Czy to też restauracja? — zapytała.
 — Nie. Pojedziemy do mnie. Mam doskonały gramofon, przy którym świetnie się tańczy.
 Marychnie kręciło się w głowie i była niebardzo przytomna. Pomimo to przestraszyła się:
 — Nie, ja nie chcę... ja nie chcę...
 — Ależ dlaczego?... Boi się mnie Marychna?...
 — Nie, nie, to nie wypada. Tak nie można. Co sobie pomyślą...
 — Nikt nic nie pomyśli, bo nikt nas nie zobaczy.
 — Kiedy to źle, ja się wstydzę...
 Wziął ją za rękę i powiedział prawie surowo:
 — Krzysztofa nie wstydzi się pani. Proszę lepiej być szczerą i powiedzieć, że nie podobam się pani. No?
 — Pan się na mnie gniewa — skrzywiła się jak do płaczu... — a ja... a mnie... tu tak zimno...
 Bez słowa objął ją, przytulił do siebie, przechylił jej głowę i wpił się w usta.