Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/177

nawet bardzo niepatrjotycznie, że nie popiera produkcji krajowej, a daje zarabiać obcym.
 — Nigdy ci już — powiedziała chłodno — nie wspomnę o Wiedniu.
 — Marychno! — odezwał się upominająco.
 — Nie, nie, w Wiedniu wszystko jest dobre, a tu wszystko złe. I krawcy, i lekarze, i naturalnie... kobiety.. Właśnie dlatego mnie nie chcesz... Trudno, nie miałam szczęścia urodzić się wiedenką...
 — Nie mów głupstw, kochanie. Przyzwyczaiłem się do niektórych rzeczy zagranicznych...
 — I właśnie do wiedeńskich. Nie wiem dlaczego, bo przecie uczyłeś się wcale nie w Austrji, lecz w Belgji i w Szwajcarji. Gdzie Rzym, gdzie Krym... Tylko, że, oczywiście, wiedenki...
 Zerwał się i podbiegł do niej:
 — Marychno! Co się tobie stało?! — chwycił ją za rękę — co ci się stało przez ten czas! Marychno!
 Poczerwieniała i spuściła oczy. Zorjentowała się, że swojem niezwykłem zachowaniem się może ściągnąć na siebie jakieś podejrzenie Krzysztofa.
 — Nic mi się nie stało — bąknęła — poprostu jestem trochę na ciebie rozżalona.
 — Ależ za co?
 — Ja sama nie wiem... tak ot...
 Chcąc do reszty rozwiać podejrzenia Krzysztofa uśmiechnęła się doń i złożyła usta w dzióbek gotowy do pocałunku.
 To przypieczętowało zgodę. Kwestja futra nie wywołała żadnych wątpliwości Krzysztofa. Bez zastrzeżeń zauważył, że zostało kupione na raty. Przed samą trzecią przyszedł szofer Pawła i zameldował, że z polecenia swego pana przyprowadził wóz do dyspozycji pana dyrektora Krzysztofa.
 — Dziękuję — skinął mu głową Krzysztof — możecie zostawić wóz. Sam będę prowadził.
 Gdy szofer wyszedł, Marychna zaryzykowała zauważyć: