Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/178

 — Jak to uprzejmie ze strony twego stryjecznego brata. Prawda?
 Krzysztof poczerwieniał, a w jego oczach zaiskrzyła się złość:
 — Nie widzę w tem żadnej uprzejmości. Samochód nie jest jego własnością.
 — Ja nic nie powiedziałam — broniła się Marychna.
 — Tak, ale gdyby to zrobił inny, nawet nie przyszłoby ci na myśl dopatrywać się w zostawieniu dla mnie samochodu jakiejś specjalnej uprzejmości. Ponieważ jednak zrobił to Paweł...
 — Krzychu, naprawdę nie rozumiem...
 — Nie przerywaj! Wiem doskonale, że on ci się podoba.
 — Wcale nie.
 — To niemożliwe. Widziałem nieraz, jak na niego patrzyłaś.
 Marychna zrobiła minę udręczonej niewinności i podniosła oczy do sufitu na znak niezasłużonej krzywdy.
 — Nic nie odpowiadasz? Nic?
 — Mówiłam już tak często...
 Krzysztof przeszedł się po gabinecie zdenerwowanym krokiem, zatrzymał się przed nią i wyrzucił z siebie zduszonym głosem:
 — A ja ci zabraniam, kategorycznie zabraniam odpowiadać na jego spojrzenia! Rozumiesz mnie? Zabraniam. On się do ciebie zaleca, a ja tego nie zniosę, absolutnie nie zniosę!
 — Ależ, Krzychu, ja wcale... ani tem bardziej on...
 — Nie życzę sobie! Jeżeli chcesz, bym cię znienawidził, to rób co chcesz, ale o jedno cię proszę: nie zmuszaj mnie, bym na to miał patrzeć!
 Marychna początkowo pomyślała, że może do Krzysztofa dotarły jakieś plotki. Jednak z jego zachowania się wynikało, że absolutnie nic nie wiedział o wszystkiem, co między nią a Pawłem zaszło. Tem