Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/186

miał urlop i zbijał bąki na polowaniach u krewnych matki. Oczywiście, przyjechał do Warszawy wezwany przez Jachimowskich, a ta wizyta przypominała już z daleka démarche, protest zbiorowy, interwencję familijną.
 — Dobry wieczór — powitał ich prawie ironicznie — czemu mam zawdzięczać waszą miłą wizytę?
 — Chcieliśmy rozmówić się z tobą — zaczął Zdzisław, poprawiając krawat.
 — Służę.
 Usiadł naprzeciw i czekał dobrą chwilę, zanim brat wyłoży swoje pretensje. Ten jednak widocznie nie wiedział, od czego zacząć.
 — Służę — powtórzył niecierpliwie, wiedząc, że tem jeszcze bardziej deprymuje rodzeństwo.
 — No, mówże, Zdzichu — poruszyła się w fotelu Halina.
 — Chcieliśmy cię zapytać... hm... chcieliśmy dowiedzieć się, czy to jest możliwe, co mówi Jachimowski...
 — Nie on, ale Ludka — poprawiła Halina.
 — Wszystko jedno, więc Ludka, że ty podstawiłeś Tolewskiego i wykupiłeś nasze udziały na jego nazwisko?
 Paweł zapalił papierosa:
 — A można zapytać, co to was obchodzi?
 — Dziwny jesteś... No, przecie to nasze udziały!
 — Były wasze — spokojnie podkreślił Paweł — były do czasu, aż je ojciec sprzedał.
 — Zrobił to bezprawnie!
 — Hm... nie sądzę. Miał plenipotencję nieograniczoną. Zresztą on między was je podzielił. Naprawdę były jego wyłączną własnością.
 Zdzisław zerwał się:
 — Ach, mniejsza o to. W każdym razie możesz nam odpowiedzieć?
 — Mogę. Otóż bez żadnego podstawiania poprostu kupiłem te udziały.