Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/189

 — Kiedy ja nie zamierzam wcale wyjeżdżać z Warszawy!
 Paweł wzruszył ramionami i zwrócił się do siostry:
 — Musisz i ty z czegoś żyć. Najlepiej zrobisz, jeżeli postarasz się o jakąś posadę.
 Halina patrzyła nań z przerażeniem:
 — Żartujesz Pawełku, przecie ja nic nie umiem!
 — Znasz obce języki. Zresztą mogę cię polecić do pewnej firmy. W każdym razie musisz się zdecydować do wtorku. Ode mnie grosza więcej nie dostaniesz, a twoich rachunków nie zamierzam płacić. Zresztą masz całe stada przyjaciół, możesz postarać się, by którykolwiek popełnił idjotyzm i ożenił się z tobą. Ale to już mnie nic nie obchodzi.
 Wstał i nacisnął dzwonek.
 — Teraz muszę was pożegnać. Oczekuję kogoś.
 Nie zdążyli jeszcze wyjść, gdy wydał dyspozycję służącemu:
 — Pamiętaj, Karolu, że państwo stanowczo sobie życzą, by drzwi od ich części mieszkania do mojej były stale zamknięte.
 — Słucham jaśnie pana, ale właśnie panicz Zdzisław kazał...
 — Powiedziałem — bezapelacyjnie przerwał Paweł i przeszedł do gabinetu.
 Usiadł przy biurku i zatelefonował do Marychny. Po dłuższej dopiero chwili podeszła do aparatu. Mówiła głosem nienaturalnie przyciszonym i była zemocjonowana.
 — Co ci się stało? — nie zorjentował się Paweł.
 — Teraz trudno mi mówić, może pan zadzwoni później...
 — Aha! — domyślił się — twój wzdychający Romeo jest u ciebie?
 — Tak.
 — Trudno. Jeżeli wcześnie pozbędziesz się go, to przyjedź do mnie.