Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/196

 Tuż za nią ukazał się Krzysztof w eleganckiem palcie podróżnem, z pledem i z jeszcze jedną walizką.
 — Bój się Boga, Krzychu — żartobliwie przywitał go Paweł — jedziesz na dwa tygodnie, a zabierasz tyle rzeczy, co stara panna, wybierająca się na pół roku.
 Spostrzegł odrazu niezadowolenie Krzysztofa, wywołane oczywiście tem, że nie spodziewał się, iż Paweł zechce go odprowadzać.
 — Och, tylko niezbędne rzeczy — powiedział wymijająco, lecz jego twarz pokryła się rumieńcem gniewu.
 Paweł udał, że tego nie spostrzega i znajdował w tem nawet swego rodzaju satysfakcję, że Krzysztof nie może pozbyć się jego narzuconego towarzystwa.
 — Wyglądasz tak — odezwał się zaczepnie — jakbyś był niezadowolony, ale daruj, chciałem po drodze rozmówić się z tobą o kwestjach firmowych.
 — Nic nie mam przeciw temu.
 Wóz ruszył. Paweł w krótkich słowach przedstawił kwestję, jak zapewniał, wielkiej wagi. Chodzi o ewentualny oddział produkcji mniejszych motorów elektrycznych dla rolnictwa. Są widoki na znalezienie odpowiednich kapitałów i rozszerzenie fabryki. Dlatego byłoby pożyteczne, gdyby Krzysztof odwiedził w Szwajcarji zakłady przemysłowe takie, jak Sullixa i Terschenwalda, dla zorjentowania się w ich metodach.
 — Sądzę, że ci to nie sprawi specjalnych trudności — zakańczył.
 Krzysztof wzruszył ramionami:
 — Znam te rzeczy dość dobrze, właśnie w Szwajcarji. Zresztą jadę na odpoczynek.
 — Nie nalegam, tylko myślałem...
 — Mogłeś mi to powiedzieć wczoraj — zimno zauważył Krzysztof.
 — Nie mogłem z dwóch względów. Po pierwsze sam nie wiedziałem jeszcze, że ewentualność rozsze-