Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/205

 Jachimowski podszedł do okna i bębnił palcami po szybie. Przez dłuższy czas panowała cisza.
 — W jaki sposób mogło to dojść do wiadomości pana Karola? — odezwał się Jachimowski.
 — Mniejsza o to. Jeżelibym ci nawet odpowiedział, w najmniejszym stopniu nie zmieniłoby to sytuacji.
 — To ten szpieg Blumkiewicz!
 — Może.
 — Zabiję to bydlę — odwrócił się Jachimowski.
 Paweł był zdumiony wyrazem jego twarzy: rysy ściągały się, z cienkich rozchylonych warg wystawały żółte, czerniejące zęby, oczy były prawie nieprzytomne.
 — Życzę ci powodzenia, ale mnie to już nie obchodzi — wzruszył ramionami Paweł — mnie zależy tylko na jednem: na uniknięciu publicznego skandalu. Stryj powierzył mi przeprowadzenie dochodzeń i obliczenie kwoty nadużyć, którą trzeba będzie wymienić w skardze do prokuratora...
 — Pawle!
 — Słucham cię?
 — Przecież jesteś moim szwagrem!
 — Niestety.
 — Wiesz co, ja zatelefonuję po Ludkę, przecie tego nie można robić, przecie nie chcesz, bym sobie w łeb palnął!
 — Dajmy spokój frazesom. W łeb sobie nie palniesz, a co tu Ludka ma do mówienia?
 — Przecie jesteście rodziną. Nie Pawle, ja nie wierzę w to, byś ty mógł mnie, mnie i twoją rodzoną siostrę narazić na coś podobnego.
 — W każdym razie nie pragnę tego — skrzywił się Paweł — ale proszę cię, podaj mi jakieś wyjście z sytuacji?
 Jachimowski potrząsnął desperacko pięściami, poczem ścisnął skronie i zaczął biegać wzdłuż stołu, podczas gdy Paweł spokojnie palił papierosa.
 — Zabiję to bydlę, zabiję — powtarzał.