Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/209

 — Żadnej. Masz tylko moje słowo honoru, że zrobię wszystko, by stryja ułagodzić.
 — A ile trzeba dać pieniędzy? Ja teraz naprawdę jestem nędzarzem!...
 — Sądzę, że wystarczy jakiś drobiazg. Dziesięć tysięcy...
 — Ale złotych?
 — Złotych.
 — A kiedy to trzeba załatwić?
 — Natychmiast. Chodźmy.
 Zaprowadził go do gabinetu, wyjął arkusz papieru i wskazał Jachimowskiemu miejsce przy biurku.
 — Co mam napisać?
 Paweł zaczął dyktować. Krótko, zwięźle, dobitnie. Doskonale widział, jak pióro piszącego waha się przed każdem słowem, widział krople potu, które wystąpiły na jego łysinie i nerwowe skurcze palców opartych o biurko. Teraz już jednak nie wątpił, że Jachimowski się nie cofnie.
 — Mam podpisać?
 — Chwila.
 Paweł nacisnął guzik dzwonka. Wszedł lokaj. Jeszcze miał czerwone policzki od silnych uderzeń, które oberwał przy drzwiach.
 — Czy znasz tego pana? — zapytał Paweł wskazując Jachimowskiego.
 — Jakże, jaśnie panie, — zdziwił się służący — oczywiście znam. To pan dyrektor Jachimowski.
 — Będziesz świadkiem, że to pan Jachimowski własnoręcznie podpisze.
 Jachimowski zerwał się od biurka.
 — Pawle, poco te formalności!
 — Nic nie zaszkodzą. Podpisz.
 Jachimowski strzepnął palcami i podpisał. Wówczas Paweł złożył arkusz w ten sposób, by służący nie mógł przeczytać jego treści i podyktował mu:
 „Powyższe oświadczenie podpisał pan dyrektor Jachimowski w mojej obecności i dobrowolnie“