Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/223

bym się, bo też swój honor mam, ale z głodu zdychać nie będę...
 — O ile wiem — powiedział dyrektor — jest to już trzeci wypadek, żeście zmusili administrację do wydalenia was. A dlaczego obiecano wam stałą pracę w naszej firmie?
 — Niby to pan dyrektor nie wie...
 Paweł spojrzał nań z pod oka i powiedział obojętnym tonem:
 — Nie pytam was, czy ja wiem, czy nie wiem. Jeżeli chcecie ze mną mówić, musicie odpowiedzieć na moje pytania. Więc za co?
 — No, przecie za wojsko, za pana Krzysztofa...
 Paweł z trudem opanował swe rysy, by ukryć zdumienie.
 — Mówcie wyraźniej. Za jakie wojsko?
 Feliksiak zrobił ruch zniechęcenia. Pomyślał, że dyrektor ma go za półgłówka, który mógł zapomnieć o rzeczy tak ważnej. Ani przez myśl mu nie przeszło, by brat stryjeczny pana Krzysztofa mógł nie wiedzieć o całej sprawie. A może chcą mu teraz wmówić, że mu się to przyśniło?... Obciągnął klapy jesionki i powiedział wyzywająco:
 — No co, może nie służyłem za niego?...
 Paweł pochylił głowę nad papierami i robił na nich ołówkiem jakieś znaki. Zdawał się być zupełnie pochłonięty tą pracą i w jego głosie Feliksiak dosłyszał roztargnienie:
 — Aha, no tak, służyliście za niego w wojsku, to wiem. Ale proszę was, byście mi opowiedzieli jak to było?
 — Tu nic niema do opowiadania. Całkiem poprostu, głupi byłem, to stanąłem na komisji i odsłużyłem.
 — A za siebie nie odbywaliście służby wojskowej?
 — Nie, zwolniony byłem, bo rękę mam złamaną, a jak za pana Krzysztofa stawałem, to mnie pytają, czy zdrów? — zdrów, powiadam, to i wzięli... Mógł-