Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/259

 Potrząsnął głową i wypuściwszy w górę strugę dymu zawyrokował:
 — To źle świadczy o talentach mego stryjecznego brata. Powiedz mi tak szczerze: niedorajda z niego, co?
 Marychna zaśmiała się nieszczerze:
 — Czy musimy koniecznie mówić o nim? Ja tak nie lubię mówić o innych.
 — Chodź tutaj — powiedział krótko i wyciągnął do niej rękę.
 Wziął ją na kolana, objął i rozwartą dłonią głaskał jej nogi. Tuliła się do niego i teraz już nie żałowała swego telefonu.
 — Tak mi dobrze z tobą, ja za tobą tęskniłam — szeptała mu do ucha — tak bałam się, czyś ty o mnie nie zapomniał, czy nie znalazłeś innej, ładniejszej i rozumniejszej ode mnie.
 — Zapewniam cię — zaśmiał się wesoło — że nie szukałem. W ostatnich czasach byłem zawalony pracą.
 — Ja wiem — powiedziała Marychna.
 — Co wiesz?
 — Czytałam w gazetach.
 Paweł podniósł brwi:
 — Krzysztof otrzymywał pisma z kraju?... I on też czytał? I cóż mówił?...
 — Nic — krótko odpowiedziała Marychna i chcąc przerwać pytania pocałowała go w usta.
 Nadspodziewanie Paweł nie wypytywał jej o szczegóły pobytu zagranicą. Zresztą zbyt wiele uwagi pochłaniały pieszczoty, do których stęsknił się bardzo, jak o tem Marychna miała sposobność przekonać się ku zupełnemu swemu zadowoleniu. Nastrój pierwszego spotkania psuły jedynie telefony powtarzające się nieustannie w odstępach kilkuminutowych. Paweł rozmawiał z każdym interesantem krótko i dobitnie
 — To straszne — mówiła Marychna tuląc się do niego — ty przecież nie masz nigdy czasu dla siebie!