Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/265

byłby zdolny do rewidowania jej rzeczy. Fotografję miała schowaną w neseserze, w górnej kieszonce...
 — Chybaś nie ubawiła się zanadto — mówił Paweł — mój stryjeczny brat robi wrażenie sensata i cierpiętnika... zdaje się nawet, że produkuje jakieś utwory literackie. Nie zauważyłaś tego?
 — Co? — ocknęła się z zamyślenia Marychna. Nie mogła pozbyć się myśli, że Krzysztof widział fotografję.
 — Mówiłaś, że czytuje ci często poezje, ciekaw jestem, czy też ich nie płodzi?
 — Ależ nie! On czytuje cudze poezje
 — Djabelnie romantyczny. Czasami działa tem na nerwy. I co? Wciąż patrzy na ciebie, jak kot na kiełbasę?... Pewno na krok cię nie puszczał od siebie?
 — Ja tak nie lubię o tem mówić — spróbowała bronić się rozkapryszoną minką Marychna.
 Paweł jednak nie ustępował:
 — Powiedz mi, czy on jest zupełnie normalny?
 — Jakto, czy normalny?... — Marychna zbladła, jak płótno.
 Na szczęście Paweł zapalał papierosa i tego nie dostrzegł.
 — No, czy mu niczego nie brakuje, czy zachowuje się, powiedzmy, w łóżku tak, jak ja?
 Marychna odwróciła się i szepnęła prosząco:
 — ;Pewnie, że tak... Ty jesteś taki niedobry... Ja się wstydzę o tem mówić...
 — Hm... to dziwne. Można było przypuszczać, że mu tego i owego brak... — zaśmiał się cicho — zatem jest w porządku i zdrów... Dlaczego tedy to zastępstwo... Słuchaj, Marychno, czy on ci nic nie opowiadał o swojej służbie wojskowej?
 — Nie. Pokazywał tylko książeczkę wojskową...
 — Tak... Gdy wróci, będę miał do ciebie pewną prośbę.
 Marychna nic nie odpowiedziała. Nieprzyjemność