Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/292

tyczące światowego rynku kauczukowego. O godzinie jedenastej zjawił się Ottman. Położył przed Pawłem dużą paczkę, owiniętą w szary papier:
 — Oto rezultat niepotrzebnej roboty — powiedział z niezadowolonym wyrazem twarzy.
 — Tak pan sądzi? — z półuśmiechem powiedział Paweł.
 — Nie sądzę.
 — Jestem przekonany.
 — Zaraz zobaczymy.
 Odsunął opakowanie. Przed nim leżał duży brunatny kubik.
 — Wygląda świetnie — nacisnął kauczuk palcem: — no i jest bajecznie elastyczny.
 — Na trzy miesiące, panie dyrektorze — skrzywił się Ottman.
 — Do licha, nie różni się na oko niczem od tego drogiego, ani od prawdziwego.
 — Niczem poza wartością.
 Paweł zaśmiał się:
 — Ma pan rację. Ten dla nas przedstawia znacznie większą wartość.
 — Nie rozumiem, panie dyrektorze.
 — Narazie jest to zbędne. Niech pan mi powie, czy ten kauczuk w razie poddania go analizie, może ujawnić swoją tajemnicę?
 — To nie, ale poco poddawać go analizie?
 — Zatem naprzykład chemik fachowo obeznany z kauczukiem nie odkryje sposobu pańskiej fabrykacji?
 — Bardzo wątpię
 — Więc w porządku. Wybornie — zatarł ręce Paweł — a teraz, jak się przedstawia plan aparatury do wyrobu tego lepszego kauczuku?
 Ottman rozwiązał przyniesioną ze sobą teczkę i wydobył z niej kilkanaście schematycznych szkiców. Paweł z trudem ukrywał rozbawienie, w jakie wprawiła go nagła zmiana usposobienia chemika. Do-