Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/008

 Paweł zamknął oczy. Myśli przychodziły jedna za drugą leniwie, z trudem, ale przecież konsekwentnie: jak to może być głos Krzysztofa? Wyraźnie słyszał kobiecy alt... A jednak niewątpliwie głos mówił prawdę... Tylko przypomnieć, porównać... I skąd Krzysztof?...
 Palce przesunęły się po kołdrze, gdzieś blisko odezwało się bicie zegara.
 — Gdzie jestem? — zapytał.
 — Jesteś u siebie w domu — odpowiedział głos.
 — Dlaczego jest tak ciemno? Już musi być późna noc?... Napadli mnie...
 — Nie myśl o tem, Pawle... Już teraz wszystko dobrze.
 — Nie widzę ciebie, dlaczego jest tak ciemno, zapal światło...
 — Nie mogę zapalić. Toby ci zaszkodziło...
 — Dlaczego? — zdziwił się Paweł.
 — Lekarz zabronił, póki twój wzrok dostatecznie się nie przyzwyczai. Tyle czasu nie otwierałeś oczu.
 Paweł posłyszał lekkie trzaśnięcie klamki i wyraźnie dostrzegł drugą osobę, która właśnie weszła. Była to pielęgniarka w białym kitlu. Zrozumiał, że jest ciężko chory i spróbował poruszyć się. Przyszło mu to z dużym wysiłkiem i właśnie zamierzał ponowić próbę, gdy głos powtórzył:
 — Lekarz zabronił ci poruszać się, Pawle.
 — Więc jest ze mną tak źle?
 — Nie — odpowiedział Krzysztof — teraz już ci żadne niebezpieczeństwo nie grozi.
 — Jak długo byłem nieprzytomny?
 — Dwa tygodnie i dwa dni.
 Paweł podniósł powieki i zapytał głośno, z niepokojem, którego nie umiał ukryć:
 — Gdzie są moje klucze?!
 — Bądź spokojny, od początku mam je w kieszeni.
 Paweł chciał powiedzieć, że to go bynajmniej nie