Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/015

 — Już samochód czeka, proszę pana — zwróciła się do Krzysztofa.
 — Dziękuję pani — odpowiedział zmęczonym głosem i wstał.
 — Wróci pan na opatrunek?
 — Tak. Tymczasem, Pawle, mógłbyś się zdrzemnąć. Lekarz zalecił jak najwięcej snu. Zbyt długo rozmawialiśmy, to cię musiało zmęczyć.
 Paweł obrzucił badawczem spojrzeniem mizerne rysy i zeszczuploną sylwetkę:
 — Ty sam potrzebujesz wypoczynku — wyciągnął rękę.
 Dłoń Krzysztofa była gładka i tak niewątpliwie kobieca, że jeszcze raz się zdumiał, jak mógł tak długo nie orjentować się w tej tajemnicy.
 — Dowidzenia, Krzysztofie.
 Przytrzymał rękę i puścił ją dopiero wówczas, gdy na jego twarzy spostrzegł niepokój.
 — Dowidzenia — cicho odpowiedział Krzysztof i wyszedł swoim szybkim elastycznym krokiem, krokiem, w którym każdy uważniejszy obserwator oddawna poznałby krok kobiecy.
 Paweł przymknął powieki i postarał się wyobrazić sobie Krzysztofa w długiej sukni. Ponieważ jednak fantazja mu nie dopisała, odezwał się do pielęgniarki:
 — Mój stryjeczny brat często mnie odwiedza?
 — Odwiedza? — zdziwiła się.
 — No tak, pytam, czy podczas mojej choroby często tu bywał?
 — Ależ proszę pana, pan Dalcz był tu przez cały czas, od samego początku.
 — Jakto przez cały czas?
 — No tak. Trzeba go było wprost siłą wyprawiać na te kilka godzin snu. Przez pierwsze cztery doby nie odstąpił od pańskiego łóżka na jeden krok. Sama mówiłam, że poco ja w takim razie jestem potrzebna? Ledwie wyskoczył do jadalni przekąsić, już był zpowrotem. Nawet doktorowi skarżyłam się, a doktór po-