Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/032

mantyczna zakochana parka! Nigdy nie wyobrażałam sobie, by stateczni ludzie interesu nadawali się do marzeń o zmroku. Jakże się miewasz, wujaszku?
 Paweł uścisnął jej rękę i pociągnął ku sobie:
 — Zazdrościsz nam tych marzeń o zmroku? Zapal wobec tego światło.
 — A może wuj Krzysztof nie chce? — zapytała z wyraźną kokieterją w głosie.
 — Ależ proszę cię, Nito — uśmiechnął się Krzysztof i znacząco spojrzał na Pawła.
 Pokój zalało światło i Paweł mrużąc oczy, powiedział:
 — Widzisz, gdybyśmy wyglądali tak ładnie, jak ty, nie ukrywalibyśmy się w cieniu.
 Nita roześmiała się swobodnie, zdjęła beret, żakiet i szal, przysunęła sobie do okna krzesło i rzuciła swobodnie:
 — No, ty nie wyglądasz jeszcze zachęcająco, ale wuj Krzysztof zyskuje w pełnem świetle.
 Paweł pokiwał głową:
 — Powiadam ci, Krzysiu, że ta mała gotowa jest w tobie zakochać się.
 — A może! — wyzywająco podniosła nosek Nita.
 — Pozostaje mi żałować — z udawaną powagą powiedział Paweł — że nie mogę dyskretnie ulotnić się i zostawić was samych. Darujcie moje niedołęstwo. Ma to jednak i dobre strony. Mogę odegrać rolę starego dziadunia o charakterze przyzwoitki. No, nie róbże takiego oka, moje dziecko. Powiadam ci, że wuj Krzysztof jest bardzo niedoświadczony w tych rzeczach i zbyt agresywny atak gotów go przerazić.
 — Wątpię, czy jest taki strachliwy. Straciłby wszystko w moich oczach.
 Na progu zjawił się służący z zapytaniem, czy może podawać kolację panom i czy jaśnie panienka też na niej zostanie. Nita oświadczyła, że nie ma zamiaru wracać teraz do domu i jeżeli wujowie pozwolą, będzie zastępowała panią domu. Podczas kolacji dość