Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/070

twarzy nie dostrzegł jednak Paweł ani jednego drgnięcia, któreby świadczyło, że jej właściciel trzęsie się wewnątrz ze śmiechu lub z oburzenia.
 Jak było do przewidzenia, Brighton na jeden moment nie opuszczał Amerykanina i Paweł dość ryzykownie zbliżył się do nich, udając, że nie widzi manewru gospodarza, usiłującego zasłonić sobą cennego gościa.
 — Bardzo żałuję — odezwał się Paweł — że nie będę mógł skorzystać ze spotkania pana w Londynie, mister Willis, gdyż bardzo chciałbym z panem pomówić o różnych interesach, dotyczących wschodniej Europy, lecz właśnie gdy dowiedziałem się o pańskim pobycie w Anglji, interesy wzywają mnie do Hamburga.
 — Ach, do Hamburga? — zdziwił się Amerykanin.
 — Tak. Jadę tam na kilka dni, zanim zaś wrócę, już pan oczywiście odjedzie do Ameryki.
 Brighton spojrzał na Pawła przeszywającym wzrokiem, przygryzł usta i nic nie odpowiedział.
 — A kiedy pan jedzie? — zapytał Willis.
 — Dziś wieczorem, niestety.
 — Jeżeli statkiem „Coronna“, to do licha, jedziemy razem!
 — Nie wiem, jak się ten okręt nazywa — odpowiedział Paweł — odchodzi z Greenwich Pier o dwunastej czterdzieści.
 — To świetnie! Zatem będziemy mieli dość czasu...
 W tejże chwili stanął przy nich lokaj z tacą i pani domu, która widocznie dostrzegła wreszcie znaki dawane jej przez męża i przybyła z odsieczą. Zabrała też Pawła i wyholowała go na środek hallu.
 Roznoszono cocktaile i przekąski. Paweł zaczął rozmowę z kilku luźnie stojącymi panami w ten sposób, że ściągnął ich w jedną grupę. Rozmowa dotyczyła oczywiście kauczuku. Wśród wielu nic nieznaczących frazesów jeden z panów powiedział lekko: