Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/086

 — Precz! Precz ode mnie! — krzyknął rozdzierającym rozpaczliwym głosem — precz ode mnie! Precz...
 Zanim opadł bezsilny na fotel, otworzyły się z impetem jednocześnie drzwi od korytarza i z sekretarjatu. Do gabinetu wpadł Holder i dwaj woźni, którzy pierwszym odruchem rzucili się na Feliksiaka. Robotnik zasłonił się rękami.
 — Co się stało? — przerażonym głosem zapytał Holder.
 Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem:
 — Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
 Jeden z woźnych chwycił Feliksiaka za kołnierz i zaczął nim potrząsać z wściekłością.
 — Puść mnie! — wyrwał się Feliksiak — czy ja co złego zrobiłem?!
 — Tak, tak, puśćcie go — powiedział Krzysztof — i zabierzcie stąd. Zostawcie mnie samego.
 — Może podać panu dyrektorowi szklankę wody? — zapytał Holder, gdy woźni i Feliksiak znaleźli się za drzwiami.
 — Nie, dziękuję panu — oparł głowę na rękach i siedział nieruchomy.
 — Ten Feliksiak już nieraz nachodził tu pana Pawła... Doprawdy nie powinien pan dyrektor przejmować się... Zwłaszcza w takim dniu... Ludzie żadnego wyrozumienia nie mają...
 Holder przestąpił z nogi na nogę, pozostał jeszcze chwilę, lecz widząc, że Krzysztof nawet nie podnosił nań oczu, skłonił się i wyszedł.
 Upłynęło dobre pół godziny zanim Krzysztof zdołał przezwyciężyć bezwład woli, podnieść się i pójść do domu.
 Nie poszedł na górę. Nie mógł teraz widzieć matki. Jej stan nie wywołałby w nim teraz współczucia, nie umiałby zdobyć się na wyrozumiałość.
 Ograniczył się do wysłuchania sprawozdania le-