Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/131

 — Dobrze, zaraz załatwię. Czy awizować to kontrolerowi rządowemu?
 — Nie, poco? Rzecz już awizowana. Zapis idzie do ksiąg własnych, — nie bez zniecierpliwienia odpowiedział Paweł.
 Kolbuszewski kiwnął głową, lecz od drzwi jeszcze raz zapytał:
 — Czy nie wynikną, proszę pana, komplikacje? W bieżącym miesiącu na księgi własne przepisano już ponad dwieście tysięcy dolarów i zdaje się trzydzieści tysięcy funtów.
 — Niech pan śpieszy — spokojnym głosem powtórzył Paweł i podniósł nań oczy.
 Kolbuszewski bez słowa wyszedł. Paweł nacisnął dzwonek.
 — Pani pisze — odezwał się do wchodzącej stenotypistki i zanim ta zdążyła usiąść zaczął dyktować. Były to depesze do Paryża, do Londynu, do Berlina. Zawierały jakieś nieistniejące w żadnym języku słowa, a każda z nich kończyła się jednakowo:
 — Sprzedać wszystko za każdą cenę.
 O godzinie trzeciej nadeszła wreszcie niecierpliwie oczekiwana depesza z New Yorku: i tam na giełdzie doszło do niebywałej paniki w akcjach kauczukowych. Nadto niespodziewanie i bez żadnego powodu zaczęły spadać również papiery towarzystw opon samochodowych.
 — A to głupcy — uśmiechnął się Paweł — pozwolą Willisowi oskubać się do ostatniej nitki.
 Nie ulegało wątpliwości, że to Willis wyzyskał panikę i gra teraz na baissę własnych akcyj, by je potem za psie pieniądze skupić. Znowu zarobi na tej imprezie kilka miljonów. Lecz pomimo to przekona się, że był nie mniej głupi, niż tamci. Paweł zatarł ręce i kazał prosić Kolbuszewskiego.
 — Wyjeżdżam dziś wieczorem do Ameryki — oświadczył mu krótko.
 — Ależ to niepodobieństwo! Dziś wieczorem przy-