Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/134

 — Wybacz mi moja droga, ale szalenie się śpieszę. Mam kwadrans do odejścia pociągu. Siemianowicom wstrzymaj szlifierki, jeżeli nie zapłacą drugiej raty. Karwackiego należy usunąć bez odszkodowania. Niech podaje do sądu. To zdaje się wszystko. Jeżeli nie będziesz mogła sobie dać z czemś rady, zawsze masz pod ręką Blumkiewicza. Aha, kazałem wstrzymać wypłaty na pół miesiąca. Wezwiesz do siebie delegatów i jakoś im to wytłumaczysz. Możesz naprzykład obiecać na jesień dodatek odzieżowy. To ich ułagodzi. No, dowidzenia. Myśl o mnie dobrze, to przyniesie mi szczęście. Dowidzenia.
 Podniósł jej rękę do ust i pocałował.
 — Ale wracaj prędko — cicho powiedział Krzysztof i Paweł zauważył, że drżą mu usta.
 — Jak najprędzej. Dowidzenia.
 Szybko zbiegł po schodach. Przy otwartych drzwiczkach auta goniec z Centrali podał mu jeszcze depeszę. W drodze na dworzec podyktował sekretarzowi odpowiedź. Na peronie przed jego przedziałem stała grupka ludzi. Kolbuszewski, Tolewski, Blumkiewicz i jeszcze kilku panów. Szybko wydawał dyspozycje, podpisał plik blankietów wekslowych, wysłuchując jednocześnie spraw, które mu przedstawiano.
 — Pociąg rusza, panie prezesie, — oznajmił sekretarz stojący już w oknie.
 Paweł skinął głową odprowadzającym i wskoczył na stopień. Konduktorzy zatrzaskiwali drzwiczki wagonów.
 — Teraz przedewszystkiem spać — uśmiechnął się do sekretarza, podając mu paczkę papierów — jeżeli pan nie jest senny, niech pan zrobi z tego wyciąg cen. Muszę to oddać w Berlinie. Z granicy niech pan zatelegrafuje do dyrektora Kolbuszewskiego, że w Paryżu zatrzymam się pomimo wszystko przez całą dobę. Adres: Hotel Ritz. Dobranoc panu
 Rozebrał się i po chwili spał już mocnym kamien-