Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/150

jak zdrowie, czy pan nie ma żadnych kłopotów, może będę potrzebny.
 — Dziękuję, panie Blumkiewicz. Wszystko dobrze.
 Wpatrywała się weń, usiłując odgadnąć, co miał w zanadrzu. Blumkiewicz rozglądał się spokojnie:
 — Ładnie tu u pana, panie Krzysztofie. Pan Paweł postarał się, żeby było ładnie i wygodnie. I ciepło. Na dworze straszny mróz. A propos nie miał pan wiadomości od pana Pawła?
 Drgnęła. W monotonnym głosie Blumkiewicza zdawała się czaić jakaś zła nowina. Wyraźnie czuła, jak krew jej uciekła z twarzy.
 — Nie — odpowiedziała — nic nie pisał.
 — Tak...
 — Ma pan jakieś wiadomości?
 Blumkiewicz uśmiechnął się niewyraźnie i przesunął ręką po łysinie, jakby ścierał z niej kurz.
 — Niech pan mówi, niech pan prędzej mówi — chwyciła go kurczowo za rękę.
 — Co mam mówić, przecie się jeszcze nic nie stało, nic nie wiadomo napewno...
 — Boże!... On nie żyje!
 Nie straciła przytomności. Zerwała się z miejsca, zrobiła dwa kroki naprzód i poczuła straszny zawrót w głowie. Pokój zawirował przed oczami. Blumkiewicz chwycił ją pod rękę i usadowił w fotelu:
 — Ależ nic się nie stało. Panie Krzysztofie, może wody?...
 — Nie, nie, niech pan mówi!
 — Kiedy nie mam nic do mówienia. Sam nic nie wiem. Nikt nie wie. Przed chwilą byłem u dyrektora Kolbuszewskiego. On też nic nie rozumie.
 — Mówże pan!
 — Właśnie przyszedłem, bo pomyślałem sobie, że może pan dostał od niego depeszę? Tymczasem okazuje się, że nikt. Miał wczoraj wydać mi ważne dyspozycje, miał telefonować z Paryża, nawet telegra-