Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/151

ficznie zapowiedział, bym nie wychodził z „Optimy“ przed południem. Czekałem cały dzień. Dziś sam zatelefonowałem. W hotelu jest tylko sekretarz i nic nie wie. Kolbuszewski zatelegrafował do Londynu i hotel odpowiedział, że miał przybyć, ale nie przybył. Sprawdzono, że widziano go ostatni raz na paryskiem lotnisku, ale nie odleciał żadnym samolotem, w spisie pasażerów niema go.
 Odetchnęła z ulgą. Spodziewała się czegoś znacznie gorszego.
 — No — odpowiedziała — nie miał przecie obowiązku nikomu się opowiadać. Może istotnie miał jechać samolotem do Londynu, lecz coś go zmusiło do zmiany planów.
 Blumkiewicz gorliwie przytaknął:
 — Oczywiście. Ja też nie wierzę, żeby te dwa dni nieobecności miały zaraz świadczyć o czemś nadzwyczajnem. Dzięki Bogu, pan Paweł zupełnie zdrowy, a żeby tam jakieś niepowodzenie w operacjach giełdowych miało każdego przyprawiać o samobójstwo...
 — Co? — zerwała się bardziej oburzona niż przerażona — co za brednie! Skąd pan wziął to przypuszczenie?!
 — Ależ to nie ja, jak Boga kocham, panie Krzysztofie, że nie ja! Ja na moment w to nie wierzę. To londyński agent pana Pawła tak się przestraszył.
 — No, ale na czemś musiał opierać te swoje niedorzeczne obawy?
 Blumkiewicz rozłożył ręce. Z wyrazu jego twarzy można było wnioskować, że wie znacznie więcej niż chciałby powiedzieć. Wreszcie zapytał jakby mimochodem:
 — Czy pan zwrócił uwagę na akcje kauczukowe?
 Zaprzeczyła ruchem głowy.
 — Ale pan wie, panie Krzysztofie, że pan Paweł kupował ich trochę... Może nawet dużo?
 Nic o tem nie wiedziała, lecz znowu skinęła głową.
 — Otóż pan Paweł mógł się w tem przerachować.