Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/169

Musi to wyglądać sztucznie, teatralnie, obrzydliwie. Było już jednak zapóźno na obmyślanie nowej pozycji. Paweł otworzył uchylone drzwi. Był w swojej szarej wełnianej pidżamie. Zrobił krok naprzód, zasłonił ręką obnażoną szyję i cofnął się:
 — O, przepraszam panią, nie wiedziałem...
 Zmieszanie jego i zdziwienie było tak komiczne, że wybuchnęła śmiechem.
 Stał przy drzwiach, jedną ręką trzymając się portjery, a drugą zasłaniając wciąż szyję. Jego brwi wznosiły się coraz wyżej, a w szeroko otwartych oczach malowało się najwyższe zdumienie.
 — Tak bardzo mnie to zmienia?... — zapytała, nie ruszając się z miejsca.
 — Niesłychanie! — odezwał się wreszcie Paweł.
 Zaśmiała się. Jej własne zażenowanie minęło już o tyle, że zdołała spostrzec jego zmieszanie:
 — Nie spodziewałeś się?
 — Nie spodziewałem się, że... jesteś tak ładna — powiedział po chwili namysłu.
 — Więc dobrze mi w tem?
 Zbliżył się do niej i wyciągnął rękę:
 — Pani pozwoli, że się jej przedstawię: Paweł Dalcz.
 Podniósł jej dłoń do ust, lecz zauważyła, że jego wzrok przesunął się wzdłuż nagiego ramienia, co było odrobinę krępujące, lecz niewypowiedzianie miłe.
 — Ale nie wykręcisz się — pytała unikając spotkania jego oczu — musisz mi powiedzieć szczerze, czy nie wyglądam jak straszydło na wróble?
 Jeszcze niedawno sama miała tego rodzaju obawy, teraz jednak była pewna, że jej powierzchowność zrobiła na nim dodatnie wrażenie.
 — No?
 — Owszem — odezwał się z niejakiem ociąganiem się — odpowiem ci... jesteś... w tem ubraniu jest ci ślicznie.