Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/197

płomieniem. Przyszło to całkiem niespodziewanie. Domyślisz się zapewne, że była to depesza o samobójstwie ojca. W chwili gdy mi ją doręczono nie miałem kilku groszy na napiwek dla posłańca.
 Zamyślił się i wpatrzył się w ogień.
 — To było straszne — miękko dotknęła jego dłoni.
 — Co mówisz? — ocknął się.
 — Kocham cię, Pawle, za każdą godzinę twoich cierpień bardziej cię kocham...
 Potrząsnął głową:
 — Nie mów tego, Krzysiu, nie mów. Za chwilę możesz wyprzeć się wszystkiego. Nie, nie zaprzeczaj...
 — Pawle!
 — Otóż słuchaj. Przyjechałem do Warszawy w łachmanach, przyjechałem wagonem trzeciej klasy za wyżebrane od pachciarza pieniądze. Dlaczego przyjechałem?... Nie wiem. Poprostu intuicja mówiła mi, że trafię na szczęśliwy moment, że po śmierci ojca wszyscy tu głowy potracą, że powstanie zamęt, panika, chaos... Nie omyliłem się. Nie omyliłem się również i w ocenie naiwnej przezorności matki. Nie dowierzała Jachimowskiemu, nie dowierzała ani Zdzisławowi, ani córkom. Wolała we wszystko wtajemniczyć mnie.
 — W co wtajemniczyć?
 — Przedewszystkiem w powody samobójstwa mego ojca. Ale to późniejsza sprawa. Zacznę od tego, jak tu przyszedłem. Przyszedłem chyłkiem, jak złodziej. Matka sama otworzyła mi drzwi. Nie mógł mnie przecie nikt zobaczyć w tych łachmanach. Któżby wówczas miał do mnie zaufanie! Któżby powierzył mi objęcie interesów rodziny!
 Uśmiech jego przeszedł w ostry szyderczy grymas.
 — Matka tedy była pierwszą wspólniczką mego pierwszego oszustwa — dodał z naciskiem.
 — Ależ jakiego oszustwa? — zdziwiła się.
 — Najzwyklejszego. Pozwoliła mi przebrać się